تعیین محل زندگی مشترک از جمله حق و حقوق قانونی زن و شوهر محسوب می‌شود.
در واقع هدف اصلی ازدواج، تشکیل یک زندگی مشترک و زندگی در کنار یکدیگر است و در صورتی که زوج‌ها، جدا از یکدیگر زندگی کنند، این هدف محقق نمی‌شود.
بر اساس قانون در صورت اختلاف بر سر محل زندگی حق تعیین محل زندگی با شوهر است و بر اساس آن، زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند سکونت داشته باشد، اما قانون در شرایطی تعیین محل زندگی را به زن واگذار کرده است.
با توجه به قانون مدنی، باید گفت که اختیار تعیین محل سکونت با شوهر است و زن موظف به اقامت در منزلی است که همسر انتخاب می‌کند، مگر آن که اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد؛ به این صورت که آن‌ها می‌توانند در شروط ضمن عقد، شرط کنند که اختیار تعیین مسکن با زن باشد.
آنچه اهمیت فراوان دارد این است که اگر زوج‌ها محل سکونت برای زن را در عقدنامه یا هر عقد دیگری ذکر می‌کنند، جزئیات آن بسیار مهم است.
حال آن که استقلال رای و موقعیت قرار گرفتن مسکن یا حتی ذکر منزل خاص در عمل برای زن بسیار تاثیرگذار است.
